Home sweet home

WE ZIJN WEER THUIS
Gelukkig maar, want de tas met kleren bleef uiteindelijk uit zichzelf rechtop staan na bijna 6 weken en dat is nooit een goed teken. En ik had nog wel zo trouw mijn spulletjes gewassen op mijn rustdag, maar ja, het blijft behelpen. De aankomst op Schiphol was een verrassing, Jakob en Ria stonden ons op te wachten met een bos bloemen: een goed bewaard geheim! En toen met de trein naar huis, lekker omweggetje en extra overstappen, want de NS was aan het werk aan het spoor. Net Duitsland: ben je bijna thuis, krijg je nog een Baustelle! En dan begint het gewone leven weer…………… nou, dat is even nog niet zo gewoon. De eerste dagen voelt het net of ik tussen twee werelden zweef: half thuis en half nog op reis, blij om thuis te zijn en alle lieverds weer te kunnen knuffelen en ook nog een beetje heimwee naar ‘mijn’ leven op de fiets. Fysiek aanwezig, maar mijn hoofd nog half ‘in de wolken’. Hoe het verder gaat: geen idee, ik denk dat het nog wel een paar weken zal duren voor ik mijn achterstallige slaap heb ingehaald en weer het idee heb dat lichaam en geest op dezelfde plek zijn. Ik heb dit nog nooit eerder gedaan, dus ik weet niet wat ‘normaal’ is, maar op dezelfde manier zoals ik tijdens mijn reis instinctief aanvoelde wat ik moest doen en hoe ik het moest doen en de rust en het vertrouwen had om het allemaal te laten gebeuren, zo heb ik nu het gevoel dat ik het gewoon de tijd moet gunnen die het duurt en dat het me vanzelf t.z.t. wel duidelijk zal worden wat deze reis voor consequenties heeft en wat er eventueel zal veranderen in mijn manier van leven. Ik leef nu in elk geval veel bewuster dan voor dit avontuur en ik heb gemerkt dat ik mijn rust en grenzen ook duidelijk moet bewaken om (dicht bij) mezelf te kunnen blijven. Hoe dichter bij mezelf ik blijf, hoe sterker ik ben. Ik ben ervan overtuigd dat de engeltjes die ik onderweg tegen ben gekomen ook hier in Ermelo ruimschoots aanwezig zijn: dus ogen open en opletten! (Het kan trouwens geen kwaad op zijn tijd ook eens een engeltje voor anderen te zijn.)
Graag wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie support, jullie lieve sms-jes, reacties op mijn weblog en welke andere vorm van steun dan ook die jullie hebben gegeven aan Jan en mij. De kaarsjes, de (digitale) knuffels, de bloemen, de kaarten en de harten onder de riem. Graag zou ik dat geheel in de stijl van mijn Italiaanse/Vaticaanse reis willen samenvatten met de volgende tekst: BEDANK VOOR DIE BLUMEN! Mensen: het was een heel bijzondere reis, mede mogelijk gemaakt door jullie support, vielen dank, dank je wel, grazie per tutti, arrivederci en tot ziens in Ermelo in het ‘gewone’ leven.